غثیان (تهوع)
ژان‌پل سارتر
ترجمه مهدی روشن‌زاده

توضیحات

اصل عمده و اساسی در ادبیات، آن‎‎گونه که سارتر می‎گوید، بررسی رابطۀ انسان با جهانی نامعقول است، جهانی کم‎تر دل‎پذیر، آکنده از ابهام و تردید، آکنده از اضطراب؛ و جهان آنتوان روکانتن از این امر مستثنی نیست.
غَثیان حدیث انسان تنهایی است که در چرخ و واچرخ زمان، از تنهایی خویش پناهگاهی می‎سازد تا بتواند در مقابل هجوم افکار سرد و تیره و سهمگین تاب بیاورد و روزنی به نور بجوید. افکاری که او را به هر سو می‎برد، به حقایق بی‎چون و چرای زندگی انسان‎ها، به قدم‎های کند و سنگین یک پیرزن در درازنای زمان، به اشیای قطاری در راه، به ضخامت لیوان آبجو، به خطوط ناب و نرم‎نشدنیِ نغمه‎های موسیقی، به نور کم‎رمق سپیده‎دم. او در پس این تفکرات روزنی را می‎جوید تا به موقعیتش در جهان روشنایی بخشد؛ تا بتواند به درون‎کاوی خویش بپردازد. روزنی که برای ادامه زیستش توجیهی به دست دهد.
«می‎خواهم پیش از آن‎که خیلی دیر شود به وضوح درونم را ببینم.»