مالون می‌میرد
سمیوئل بکت
ترجمه محمود کیانوش

توضیحات

«… جناب بکت، با قدرت و اهمیتی بیش از آنچه در “گودو” به‌خرج داد، در صدد است رمان را از اجزای مرسوم و بازشناختنی آن ـــ یعنی طرح و موقعیت و آدم‌ها ـــ عریان کند و در عین‌حال همچنان خواننده را شورمند و باانگیزه نگه دارد. اتفاقاً ایشان در اغلب موارد علی‌رغم این‌که همه‌چیز علیه اوست سربلند بیرون می‌آیند… یکی از خوشبین‌ترین صاحبان قلمْ شخصِ بکت است. در پس آن‌همه کفرگویی‌های حسرت‌آلود علیه انسان، عشقی ناب نهفته است. مضافاً او فردی است صاحب نبوغ: هر جمله طوری به‌قلم می‌آید که انگار از پیش وجود داشته است.»

ـــ ویلیِم بَرِت، «نیویورک تایمز ریویو»

«مالون می‌میرد»، که در اصل به‌قلم نویسندۀ «در انتظار گودو» به فرانسه نوشته شده و باز به‌دست همو به انگلیسی برگردان شده است، نه رمان که شعر منثور است. تک‌گویی پیرمردِ مستأصل و درمانده در بستر مرگ است که از زندگی جانش به‌لب رسیده و خود را تا واپسین دَمْ با گوشه‌هایی از چند قصه سرگرم می‌کند. خاطره در خاکسترِ واپسین دَم حیاتِ خردمندْ رو به ضعف می‌گذارد، خردمندی که دغدغه‌اش واگویی حقیقت است. خواننده، درست مانند رمان «پینچر مارتین» اثر ویلیِم گُلدینگ، در این‌جا با سطوح مختلف و لایه‌لایۀ «آگاهی» روبه‌رو می‌گردد: در «مالون می‌میرد» توانمندی بکت در نوشتنْ در گرو جولانِ توسَن بی‌عنان خیال و هم‌آمیزیِ کلام و تفکر است که هرازگاهی زبان و بیان شکسپیر را به‌یاد می‌آورَد.