درد قهوه
ماریو بندتی
ترجمه عطیه الحسینی

توضیحات

بدنم یخ کرده بود. در آن هوای پاییزی این واکنش بدنم حقیقتاً نوبر بود. پاییز دل‌انگیزترین فصل من بود. اما آن لحظه وقتی سوز اشک را احساس کردم، هوای پاییزی معنا و مفهوم دیگری یافت. از پشت پردۀ اشک خوب که نگاهش کردم، زیبایی و شیرینی نگاهش رنگ باخته بود. با انگشت‌های ظریفش که سرد هم بودند، روی گونه‌های خیسم کشید. تا گفتم چه غریبانه می‌روی! احساس کردم شهسواری هستم که شهبانویش را به اسیری می‌بردند. به‌قول شاعر مکزیکی: «آن‌که رفت، خاطره‌اش را بُرد، چنان رودی رونده، چونان نسیمی گذرا، بدرود و دیگر هیچ.»